Flat dinner, saying goodbye in Londen, final days in Exeter & back to NL!

Die vrijdag hadden we rond half acht dan een ‘flat dinner’! Met pasta carbonara, gemaakt door een echte Italiaan, onze Matteo! Damn, het was echt super lekker. Het gaf ons gelijk de gelegenheid om een foto van onze flatgroep te maken. Ook had Roberto een verrassing voor ons. Hij is bezig met een slideshow met allerlei foto’s van Exeter met zielige muziek. En ja, ik heb gehuild. Tijdens het eten keken we elkaar aan en we wisten het: we gaan niet uit vanavond. Hahaha. Uiteindelijk hebben we de avond gespendeerd met foto’s bekijken, muziek luisteren en in elkaars boeken schrijven. Gewoon een mellow avond, just how I like it.

De volgende ochtend werd ik weer eens wakker gemaakt door mijn inwendige klok. Het is verbazingwekkend hoe goed ik functioneer met zo weinig slaap! Roberto ging met Samia en Aimee naar Bath, maar ze zouden die avond terugkomen, dus Roberto had nog een avondje hier! Ik heb de rest van de dag vooral aan mijn essay gewerkt. In de avond was Roberto terug en hij nodigde me uit om bij Nando’s te gaan eten. Dat sla ik niet af natuurlijk! Het was hilarisch, we zaten daar als kleine kinderen kerstkaarten in te kleuren, hahaha! Ik kreeg een sms van Jamie om te vragen wat we deze avond van plan waren. We gingen ‘Love Actually’ kijken, omdat Roberto deze nog nooit gezien heeft, shocker! Eindelijk snapten Jamie en ik de Portugese verhaallijn met Colin Firth, omdat we de vorige keer geen ondertiteling hadden. Het werd weer eens een late avond met Roberto, Jamie, Charlotte en Tord.

Zondagochtend hadden we afgesproken om negen uur richting de universiteit te lopen. Dit werd uiteraard wat later, omdat iedereen zich nog eens een keer had omgedraaid. Jamie en Maria moesten tickets en hostel bevestigingen uitprinten en ik moest een boek terugbrengen. Het leek wel een verlaten stad, jemig, iedereen is vertrokken voor de kerst en alleen de die hards zijn er nog, keihard aan het werk! Best rustgevend eigenlijk. Als ik daar dinsdag en woensdag doorbreng, moet ik mijn essays wel af kunnen krijgen. We moesten wel weer op tijd terug zijn om Roberto binnen te laten. Al zijn spullen lagen nog in onze flat, maar hij sliep aan de overkant, omdat daar nog een bed vrij was. Tegen enen liepen we richting het busstation om afscheid te nemen. Alhoewel, ik zie ze morgen (gelukkig!) nog. Voor de rest van de dag heb ik de tijd genomen om in de journal van Maria te schrijven, dat had ik nog niet gedaan. Ook heb ik ‘De Kwis’ teruggekeken. Het is zo stil in The Printworks op het moment! De meeste internationale studenten zijn weg en de Britse studenten zijn naar huis voor de kerst. Heel onwerkelijk allemaal. Het is ook naar om iedereen weg te zien gaan in plaats van zelf weg te gaan, omdat je het gevoel hebt alleen achter te blijven.

Maandagmorgen werd ik tegen drieën wakker en kon niet meer slapen en tegen kwart over vier ging ik richting de meiden om Samia op te halen. Het moment dat de meiden afscheid namen van Samia was hartverscheurend, ik schoot vol. Samia ging er bij Heathrow Airport uit. Ze heeft helemaal gelijk: je leert iemand kennen en binnen drie maanden heb je al zo’n ongelofelijk hechte band met elkaar opgebouwd. En het is het moeilijke dat je niet weet wanneer je ze weer zult zien. Het was enorm druk op de weg, dus de bus had zeker een uur vertraging. Bij aankomst liep ik meteen naar de Underground om een dagkaart te kopen. Ik moest er uit bij Queensway, maar ik dacht Queen’s Park, dus ik maakte een lekkere detour, ook wel bekend als: ik raakte verdwaald. En bij Baker Street reed de tube niet verder, dus uiteindelijk ben ik daar gebleven en kwamen Roberto, Mari en Jamie naar mij toe. We hebben vervolgens bij het Sherlock Holmes museum en de Beatles winkel gekeken. Ik heb die dag zeker goed gebruik gemaakt van mijn dagkaart. We zijn wel drie keer naar het hotel op een neer geweest (toeval: hetzelfde hotel als waar ik een paar jaar geleden met de familie verbleef tijdens kerst!). Tegen tweeën gingen we Maria van de trein halen en tegen vieren Sarah van de bus. Die avond hebben we heerlijk bij Chipotle gegeten, dat wilde Roberto graag. Het is een soort fancy fastfood voor Mexicaans eten. Damn, wat was die burrito lekker! Daarna liepen we richting Hyde Park voor het Winter Wonderland. Zo schattig om te zien, al die leuke tentjes, lichtjes, attracties. Alleen een beetje jammer van de regen, maar dat hoort er nu eenmaal bij! We waren een beetje verkleumt, dus gingen we op zoek naar een Starbucks. De eerste die we vonden was net gesloten, maar gelukkig was de tweede nog open. Terug in het hotel wilde Roberto zijn slideshow nog aan Sarah laten zien, en ja hoor, de sluizen gingen weer open bij iedereen. In de lobby hebben we gedag gezegd tegen Mari en Roberto. Pff, afscheid nemen is echt geen pretje. Ik moet maar snel een reis naar Amerika boeken! Daarna ging ik met de meiden richting Victoria station, zodat ik mijn bus kon halen. Zij gingen richting het vliegveld om naar München te vliegen. Ik zie Sarah en Jamie nog in januari wanneer ze naar Amsterdam komen (opluchting!), maar Maria zie ik niet meer. Zij was de eerste persoon die ik zag toen ik in Exeter aankwam bij The Printworks. Ik kan nog steeds niet geloven dat ze jonger is dan ik ben. De busreis terug was verschrikkelijk. Ik was moe, emotioneel en de chauffeur reed ook nog eens als een maniak, waardoor ik bijna over mijn nek ging. Voordat ik ging slapen, maakte ik Roberto’s kerstkaart open (dit mocht nu pas). Té lief!

Op dinsdagochtend werd ik wakker in een vrijwel lege flat. Een mooie kans om ongestoord aan mijn essays te werken. Ook had ik belooft om een boek voor Maria naar de bibliotheek terug te brengen. Het is nog steeds vreemd om daar te komen terwijl er vrijwel niemand is. Helaas moest ik die avond voor één koken! Ook heb ik alvast wat kleren en spullen in een koffer gegooid. Het mag een wonder heten als ik alles weer mee terug naar Almere krijg! Ik had nog een cider en een stuk van mijn chocoladeletter over: de perfecte combinatie!

Woensdag heb ik de keuken grotendeels schoongemaakt en mijn kamer verder opgeruimd/leeggemaakt. Ook heb ik verder aan mijn essay gewerkt. Via de livestream heb ik nog even mooi kunnen zien hoe de Dj’s het Glazen Huis in Leeuwarden inliepen en werden opgesloten door Epke Zonderland voor Serious Request 2013! Tegen achten gingen ik met Amy, Aimee en Oliver naar de televisieruimte om ‘Anchorman’ te kijken. Dat ik die film nog nooit eerder gezien heb! Hij was hilarisch. Precies wat ik nodig had om een beetje mijn gedachten te verzetten. Morgenochtend een vroege ochtend om al zoveel mogelijk te kunnen opruimen/inpakken/schoonmaken. Ook moet ik nog naar de universiteit om boeken in te leveren. En dan komen in de middag mijn ouders alweer! Ik besef nog steeds niet helemaal dat ik The Printworks zal verlaten, maar dat komt vanzelf. Wel heb ik de laatste dagen mooi de tijd gehad om kerstcadeaus te kopen (leve het internet!). Alleen nog wat kleine dingetjes zodra ik thuis ben en dan is het ook alweer bijna tijd voor Kerstmis! Ik krijg nog elke dag Snapchats van de meiden in München. Volgens mij hebben ze de tijd van hun leven met pretzels, kerstmarkten, glühwein en Duitse worsten, hahaha!

Donderdagochtend ging ik verder waar ik gebleven was met inpakken en schoonmaken. Ook moest ik nog even langs de universiteit om mijn boeken terug te brengen. Ik kwam Amy nog tegen, die hard bezig is een verlenging te krijgen. Ik hoop zo voor haar dat ze hem krijgt. Ze wil het zo graag! Ik volgde via internet de vlucht van mijn ouders en kwam erachter dat de vlucht met een uur vertraagd was. Ik ging nog even de stad in om wat spullen te kopen en vervolgens met de bus op weg naar het vliegveld. Dit was de allereerste keer in Exeter dat ik met de bus ben geweest! Exeter Airport is echt een schattig, klein vliegveldje. Mijn hart ging toch wel even sneller kloppen toen er mensen door de deuren naar buiten kwamen. En daar waren ze! Mijn ouders! Het voelt vreemd om iemand drie maanden niet in levende lijve te zien en dan vervolgens weer te omhelzen. Het voelde heel vertrouwd. Bij terugkomst bij The Printworks gingen we verder met inpakken en schoonmaken. Ik had me voor niets druk gemaakt, want alles paste gemakkelijk in de koffer. Eigenlijk was het plan om bij The Old Firehouse nog een pizza te eten. Helaas was het druk en was er geen zekerheid voor een tafeltje. Dus zijn we vervolgens maar naar Bella Italia geweest: geen slechte tweede keuze. Een heerlijke cider gedronken, pizza calzone gegeten met een Godfather to share na. Die nacht sliep ik op de bank in de keuken. Roberto had gelukkig nog zijn dekens achter gelaten, maar die had ik niet echt nodig, aangezien het kokend heet werd in de keuken. Die nacht heb ik niet veel geslapen. Tegen half vier kon ik niet slapen en tot mijn geluk was ‘Glee’ op televisie!

Om half acht ging vrijdagochtend de wekker. De laatste spullen inpakken, schoonmaken en mijn kamer dweilen. Vervolgens mijn kamer laten inspecteren, en hopelijk krijg ik dan mijn borg terug! Tegen negenen kwamen Aimee, Amy en Kristen me nog even gedag zeggen. Zo raar om ze gedag te zeggen terwijl zij achterblijven! Daarna liepen we richting de bushalte en gingen we op weg naar het vliegveld. Op het vliegveld even de laatste ponden opgemaakt aan koffie en thee. Het inchecken ging heel snel met self check-in. Ook waren de koffers bij elkaar maar zestig kilo! Dat viel me alles mee. Op een gegeven moment liepen we richting de gate om door de beveiliging te gaan en toen bleek dat we heel erg moesten haasten, omdat we de vlucht bijna ophielden! Er was ook niet duidelijk aangegeven hoe laat we waar moesten zijn. Uiteindelijk vertrok het vliegtuig toch nog op tijd (bij lange na niet vol) en deed er één uur en een kwartier over. Het ging allemaal zo snel! Voor ik het wist was ik om drie uur alweer in Almere. Het voelde wel een beetje gek om thuis te komen, maar tegelijkertijd ook alsof ik nooit weg was geweest. Ik ben nog verwend met cadeaus voor mijn verjaardag! En mijn broer had gekookt: hete bliksem (jammie!) en er staat nog een appeltaart in de koelkast, dus dat wordt nog meer smullen. Hiermee is mijn avontuur in Exeter ten einde, maar het is een ervaring die ik me mijn hele leven zal blijven herinneren en koesteren. Deze ervaring kwam precies op het goede moment en heeft me de ogen geopend (hé bah, wat klinkt dat zoetsappig). Vooral de mensen met wie ik deze ervaring heb mogen delen, zijn me zeer dierbaar. Ik zie mezelf met andere ogen en heb zoveel ervaren. Ik raad het iedereen aan om een periode in het buitenland te studeren, en vooral in een gedeelde flat! De mensen die je ontmoet en de ervaringen die je opdoet zijn onbetaalbaar. Helaas is het voorbij, maar gelukkig staan er nog genoeg leuke dingen op stapel voor de komende maanden. En zoals mijn moeder altijd zegt: het leven is een feestje, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. En wie weet: misschien volgt er nog wel een volgend buitenlands avontuur! Als het aan mij ligt, dan komt die er zeker weten!