We zijn er bijna!

Ik realiseer het nog steeds niet helemaal. Morgen vertrek ik voor drie maanden naar Exeter in Engeland om te gaan studeren. Aan de ene kant ben ik héél enthousiast en kan ik niet wachten totdat ik er ben. Aan de andere kant gieren de zenuwen door mijn leven en spoken er gedachten door mijn hoofd: waarom doe ik mezelf dit aan? Waar ben ik mee bezig? Zal het allemaal goed gaan? Voor de mensen die mij kennen, die weten dat ik nogal een doemdenker ben en zijn deze gedachten nogal logisch. Toch wilde ik dit zelf en zal het allemaal wel loslopen en stel ik me nu enorm aan!

De laatste paar dagen stonden in het teken van inpakken en afscheid nemen. Op de een of andere manier kreeg ik het daar helemaal warm van. Iedereen was zo lief voor me! Mijn vriendinnen en al mijn collega’s. Ik weet dat het maar voor drie maanden is, maar ik ben nog nooit zo lang in mijn eentje van huis geweest. Deze drie maanden wordt dus cold turkey wat betreft altijd bij familie en vrienden in de buurt te zijn. Daarom is dit juist ook zo’n ‘avontuur’ voor mij; op mezelf wonen, nieuwe mensen leren kennen en nieuwe ervaringen opdoen. Als je iets doet, doe het dan goed!

Nog ongeveer negen uur en dan vertrek ik! Ik heb er in ieder geval erg veel zin in, zal het thuisfront op de hoogte houden en thuis natuurlijk missen. Maar drie maanden is niet voor altijd, dus ga ik proberen er alles uit te halen wat er in zit. Oké, en nu stop ik met de clichés en het sentimentele gedoe.