Bill Douglas Centre, Skype, Exim Dance Workshop, tunnels & salsa

Vrijdag was een lange dag. Amy en ik waren erg trots op onszelf. We moesten naar het Drama gebouw van de universiteit, maar we wisten niet waar het was. Samen (oké, en met het hulp van Google Maps) vonden we onze weg. We wonen hier net drie weken en we konden het beter vinden dan meiden die hier al langer wonen. Awesome! We hadden een workshop waarbij we een toneelstuk gingen ‘blocken’, wat wil zeggen dat we op afmetingen van een toneel uit die tijd het toneelstuk moesten passen. Ik moest een stervende vrouw spelen (vorige week een lijk, ik zie een patroon ontstaan…). Mijn seminar voor ‘Shots in the Dark’ vond plaats in het Bill Douglas Centre. Dit is een waanzinnig gebouw waar ze een hele verzameling van artefacten hebben die alles met film te maken hebben. Zoals oude filmposters, fan magazines en dergelijke. Erg indrukwekkend. Na die lange dag kwam ik thuis en daar was birthday girl Jamie! Net voordat ze zich af begon te vragen waar iedereen was, kwam iedereen zingend binnen. Die avond zou er een muziekavond met folkmuziek bij The Old Firehouse zijn, dus daar wilden we graag heen en dan gelijk pizza eten. Echter, we waren met zijn vijftienen en die pub is niet erg groot. Dus helaas ging dat plan niet door. Gelukkig vonden we nog een tafel voor ons allemaal bij The Imperial. Rond middernacht gingen de meeste van ons naar de televisieruimte om de film ‘Shutter Island’ te kijken. Erg goede keuze voor midden in de nacht, qua onderwerp en schrikmomenten, hahaha! Maar zeker een aanrader!

Zaterdagochtend op tijd weer op voor de workshop Beginners en Advanced van de Exim Dance Company uit Plymouth. Wat een geweldige workshop. Allemaal jonge dansers die erg inspirerend zijn en oefeningen die de meiden van de society met elkaar kennis lieten maken. Zo moesten we onder andere elkaar liften, wat voor erg komische taferelen zorgen. Misschien dat er nog foto’s en filmpjes online komen, dan zal ik ze zeker delen! Vandaag heb ik voor het eerst met Deb geskyped terwijl zij in Suriname zit en ik in Engeland! Best wel raar om dat te bedenken! We zitten in twee compleet verschillende werelden. Rond vier uur hoorde ik een roffel op de deur. Het was Charlotte die kwam vragen of ik meeging met een tour in de tunnels onder Exeter. Het was echt leuk om dat mee te maken! We kregen een bouwvakkershelm op en daar gingen we. Het waren hele nauwe gangen en soms ook erg laag. Op een bepaald punt stopte de gids ons en deed hij al het licht uit. Raar om te bedenken dat in die gangen tot ongeveer driehonderd mensen in het pikkedonker zaten om te schuilen tijdens de bombardementen gedurende de Tweede Wereldoorlog. Op de terugweg konden we kiezen of we door een hele nauwe, lage gang wilden en natuurlijk wilden wij dat wel! Als enige van de groep als diehards op handen en knieën door de tunnel!

Zondag was een rustig dagje, een mooie mogelijkheid om mijn leeswerk bij te schaven. Rond de middag zat ik klaar om te Skypen met mijn ouders en oma! Het was echt leuk om mijn oma na zo’n lange tijd weer even te zien. Ik kan me niet voorstellen hoe ze gereageerd moet hebben, aangezien mijn oma niet van de digitale generatie is, hahaha! Via Skype verder even gebabbeld met mijn ouders. Aan het einde van middag in de koelkast gekeken om te zien wat er nog te eten viel. In de avond zat ik rustig in mijn kamer mijn nagels te lakken en een film te kijken, toen plotseling het brandalarm snoeihard afging. Wat een verschrikkelijk geluid! Ik had geen idee of het kwam doordat ik iets gedaan had of dat het een test was. Ik deed de deur open richting de gang en daar stond iedereen. Matteo, onze Italiaanse flatgenoot, had brood verbrand doordat hij toast wilde maken in de broodrooster. Dit is al een keer eerder gebeurd, toen ik niet thuis was. Er kwam een beveiliger binnen om te kijken wat er aan de hand was. Gelukkig kon iedereen er om lachen. Alleen bedacht ik me daarna wel dat ik geen idee heb wat er moet gebeuren als er daadwerkelijk brand uitbreekt, aangezien wij op de eerste verdieping zitten en we slechts een blusdeken in de keuken hebben. Eén van mijn flatgenoten die ik niet zo vaak zie (hij doet zijn PhD hier), stond namelijk in de gang klaar met zijn rugzak om, om naar buiten te kunnen. Kijk, die jongen kent zijn voorbereiding!

Op maandag was het weer eens tijd om boodschappen te doen! Die avond hebben Jamie en ik echt super lekker gekookt! Het was een soort Shepherd’s Pie in een aardappel (zie de foto). Uiteraard met veel champignons (we zijn allebei nogal dol op champignons, hahaha). Het was een experiment, dus het was even spannend of ons harde werken en lange wachten beloont zou worden. En ja hoor!

Dinsdag een rustig dagje, met een lecture en screening voor ‘Shots in the Dark’, een zoektocht door de stad naar een wc-borstel en toilet cleaner (die trouwens nog knap lastig te vinden waren!) en een wasje draaien. Ik zag op Facebook dat mijn broer een nogal smakelijk cadeau had gekregen van zijn kamergenoten, onder andere zijn naam in chocoladeletters. Tja, leg maar eens uit waarom we in Nederland chocoladeletters eten en wat Sinterklaas inhoudt! Sommige van de internationale studenten zijn nog van plan een dezer weekenden naar Amsterdam af te reizen, dus ze willen dan zeker de chocoladeletters meepikken. Ook bracht Gelise me op het geniale idee om pepernoten te bakken, aangezien ik ze hier niet zo één twee drie kan kopen. Nadat ik die avond terugkwam van dansles (waar ik voor de zoveelste keer werd aangehoord voor Amerikaanse, hahaha) kreeg ik een berichtje via Facebook, dat ze kort daarop zouden vertrekken om naar een salsa-avond te gaan. Ik heb me denk ik nog nooit zo snel verkleed! De salsa-avond is elke dinsdagavond in een bar genaamd Timepiece. Het was nog erg leeg toen we daar aankwamen, maar al snel vulde de dansvloer zich. Gelukkig hadden we Kristen bij ons, die als docente kon optreden. Er waren een paar erg goede salsadansers bij en ik heb zelf ook flink wat dansjes gewaagd! Wat een deceptie toen om half twee de lichten aangingen en de muziek uitging, ik moet daar nog steeds aan wennen. Alhoewel ik het niet heel erg vond, omdat ik de volgende ochtend een lecture had om tien uur.

Na de lecture volgde een pratical voor het vak ‘Theatrical Cultures’. Deze zou voor mij eigenlijk donderdag zijn, maar omdat ik anders flink wat tussenuren zou hebben, heb ik besloten deze op woensdag bij te wonen. Het was een playread van het toneelstuk ‘Comedy of Errors’ van Shakespeare. Ik mocht zelf een redelijk cruciale rol lezen, wat het des te leuker maakt. Het is bizar om te bedenken dat toneelstukken en filmscripts tegenwoordig allemaal beginnen met een dergelijke lezing van de tekst, om vervolgens te repeteren en het daarna uit te voeren. In de zestiende eeuw hadden de toneelspelers deze luxe niet. Ze moesten het doen met het leren van hun eigen teksten en wanneer deze zouden komen, om vervolgens het toneelstuk op de planken te brengen. Wel merk je bij een dergelijke lezing van de teksten dat er qua intonatie veel meer in de teksten dan door ze droog te lezen. Een toneelstuk is toch vooral bedoelt om op de planken gezien te worden.